پ مثل پلاک

کاری به هیچ چیز نداشت.فقط می گفت:مراقبه!مراقبه.در هر حال و هر جا او را می دیدی ذکر خدا روی لبش بود نه ذکر ظاهری،ذکر باطنی و گره گشا که فقط عرفا بلدند...

یک وقتهایی که توی سنگر با هم تنها می شدیم،می گفت: همان قدر که مراقب لباسهایت هستی کثیف نشوند باید مراقب چشم و دل و زبانت هم باشی، مراقب رفقایت باشی. جسم و روح با هم هستند. هرکدام خراب بشود، آن یکی را خراب می کند....