پ مثل پلاک

بسم رب الشهدا و الصدیقین

وقتی از شناسایی بر می گشتیم به محمود (کاوه) گفتم: این برگهای بلوط که توی راهمونه ،فردا شب ممکنه کار دستمون بده ها. لبخند معنی داری زد و گفت: این دیگه دست مانیست،کس دیگه ای عملیات رو هدایت میکنه.

شب عملیات،دلهره همه وجودم را گرفته بود.فکر عبور چند گردان سیصد نفره از روی برگهای خشک عذابم مب داد.آسمان صاف بود و پرستاره.نور مهتاب همه جا را روشن کرده بود.زدن به خط دشمن،آن هم زیر نور جاده خودکشی بود.هنوز از خط خودی فاصله نگرفته بودیم که توده ای از ابرهای سیاه،آسمان منطقه رایکدست تاریک کردو بدنبال آن رعدو برق و باران شروع شد.

حالا دیگر نه نگران عبور از روی برگهای خشک بودم،نه دلواپس نور مهتاب و نه دید عراقی ها...